Ankara Emniyet Müdürlüğü Eğitim Şubede Polis Aday Büro Amiri olarak bir dönem görev yapan emekli Başkomiser Recep Ali Öztürk, unutamadığı bir hatırasını sosyal medyada yer alan polis grup sayfalarında paylaştı..Meslektaşları tarafından okunan bu hatıra çok beğenildi.
Emekli Başkomiser Recep Ali Öztürk'ün unutamadığı ve paylaştığı hatırası'nda şu ifadeler yer aldı :
"Sanırım 1998 yılıydı. Ankara Emniyet Müdürlüğü, Eğitim Şube de, Polis Aday Büro Amirliği yapıyordu bir Başkomiser. Bir yıl kadar bu görevi de yaptı. Ahlak Büro Amiri iken buraya atanmıştı. Polis olmak isteyenler buraya baş vuruyor ve burada değerlendirilip polis olup olamıyacaklarına karar veriliyordu.
Polisliğe çok fazla müracaat vardı. Gençlerin bir çoğu şartları uygun ise kısa yoldan hayata atılmak için polis olmak istiyorlardı. Bu Başkomiser kimsenin hakkı zayı olmasın diye her şeyi titizlikle takip ediyor, 15 arkadaşıyla birlikte gece gündüz çalışıyorlardı. Onlar hafta sonu tatilinde de tatil yapmayıp, adayların tamamlanan müracaat dosyalarını emniyet müdürlerinden oluşan komisyona sunup, adayların polis okullarına gidip eğitim almalarını sağlıyorlardı.
Bir gün öğleden sonra yetişkin bir kız çocuğu geldi Büroya. Elinde ki evrakları Polis Memuru Arif’e verdi. Polis olmak için müracaat edecekti. Arif te dosyayı inceledikten sonra Başkomiserin görmesi gerektiğini düşünüp, kız çocuğunu elinde ki evraklarıyla birlikte Başkomisere getirdi. “Başkomiserim bir bakar mısın? Tıp ta öğrenci polis olmak istiyor.” dedi.
Kız “Ağabey seninle görüşmek istiyorum.” Dedi başkomisere. Yanında oturdu ve üzgün üzgün başladı konuşmağa;
“Ben Hacettepe Tıp Fakültesi dördüncü sınıfta öğrenciyim. Artık daha hiçbir gücüm kalmadı. Ailem de çok fakir. Ailenin en büyük çocuğuyum. Para kazanıp onlara da bakmak mecburiyetindeyim. Okulu bırakıp en kısa yoldan polis olmak istiyorum, bana yardımcı olur musun?” diyordu. Başkomiser kimliğine filan baktı. Evet Hacettepe Tıp Fakültesi öğrenci kimliği vardı o kız çocuğunun.
Öyle ince yapılı, beyaz benizli, yuvarlak yüzlü, uzun boylu, kısa saçlı, saçlarını ortadan ikiye ayırmış, gözlüklü, tatlı görünümlü 22-23 yaşlarında bir hanım kızdı. Hatta biraz dikkatlice bakınca gözlüklerin altında gözlerinde fark ediliyordu biraz çekingen olduğu. Konuşma aksanı Ege taraflarını andırıyordu. Paradan sebep okumayacak, Tıp Fakültesini dördüncü sınıfta bırakıp, kısa yoldan geçimini sağlayabilmek ve ailesine bakmak için polis olacaktı. Polisliğin ne kadar zor olduğunu, yapıp yapamayacağını ve kendisinin şimdiye kadar ki o okullarda verdiği emeği, çektiği çileyi düşünmüyordu bile.
Başkomiser kızı dinledikten sonra orada oturup beklemesini söyledi ve hemen Asayiş Şubeden geldiği için koşar adımlarla oraya gitti. Çünkü o uzun yıllarını hep Asayiş Şubede geçirmiş, onu Asayiş Şubede herkes çok iyi tanırlardı. Eğitim Şubede de nazı geçtiği arkadaşlarından oldukça çok miktar bir para toplayıp, cebinden de biraz ilave ettikten sonra geri gelip kızın yanına oturdu. Getirdiği parayı gizlice avucunun içinde tutup kıza vermek için ona doğru uzattı.
Kız parayı görünce utandı, almıyordu. Başkomiser zorla vermek istedi ve Büro da çalışanların hepsi de farkına varıp şahit oldular. Hatta bayan memurlar da “Al kız, al..!” diye söylendiler. Kız katlanmış parayı heyecandan titreyen ellerinden birini uzatarak başkomiserin elinden aldı, avucunun içinde tuttu.
Başkomiser kıza; “Ben bir ağabeyin olarak her zaman buradayım ve sağ olduğum müddetçe yanındayım. Her darlandığın zaman hiç çekinme yanıma gel. Evladım sayılırsın.Okulunu bırakmak yok. O okul bitecek..” dedi ve kart-vizitini de vererek, polislik müracaat dosyasını almadan kızı geri yolladı. Dört sene verdiği emeğin, çektiği çilenin heba edilmesini istemedi galiba. Veya kendi gençlik yılları geldi aklına.
Kızın gözleri yaşardı. Ağlayarak çıktı gitti. Başkomisere “Seni ve nasihatlarını ömür boyu hiç unutmayacağım Ağabey..” dedi
O kız bir daha o Başkomiserin yanına hiç gelmedi. Daha polisliğe de müracaat etmedi. Telefonda açmadı. Bir bir kaç yıl sonra aklına geliyor, Başkomiser hep merak ediyordu; acaba o kız okulu bitirip doktor oldu mu? Yoksa başka bir iş bulup okulu bıraktı mı? Yoksa piyangodan filan para çıktı da birden zengin mi oldu? Yoksa bir kaza sonucu öldü mü? Yoksa hiç öğrenci filan değildi de para koparmak için numara mı yaptı? Ama son ihtimal çok zayıf çünkü kız öyle birine benzemiyordu ve elinde de bazı resmi belgeler ve okul kimliği vardı.
Aradan yıllar geçti. O Başkomiser başka yerlere tayin oldu gitti, bayağı ihtiyarladı ve nihayet emekli oldu. Bir ara gözlerinden rahatsızlandı. Müthiş bir kaşıntı, yaş ve çapak oluyor, dünyaya bakamıyor, ara sıra da dayanılmayacak gibi baş ağrısı çekiyordu. Uğraşmasına rağmen hastaneden bir türlü randevu da alamıyordu ve " belki muayene olurum.." diye bir gün Ankara Numune Hastanesine gitti.
Ek bina alt katta Göz Polikiliniği Sekreterliği önünde durdu ve içeride ki kayıt yapan büro memurlarına camdan kimliğini uzatıp, muayene olmak istediğini fakat randevusu olmadığını söyledi. İçerden memurlar randevusuz muayene yapılmadığını söylediler. Başkomiser biraz ısrar ettiysede olamayacağını anlayınca, öyle üzgün geri döndüğü sırada, yanlarından geçmekte olan beyaz önlüklü bir bayan, her halde konuştuklarına kulak misafiri olmuş olacak ki, camdan başını uzatarak içerideki görevlilere; “Bu Amcanın kayıdını yapın..!” ve Başkomisere de “Gel benimle amca..!” dedi. Başkomiser çok mutlu oldu. Önünü ilikleyip hafif eğilerek saygı gösterdikten sonra peşinden gitti.
İçerde eski Başkomiseri muayene ederken “Sen emeklimisin, nerden emekli oldun amca?” diye sordu. “Emniyetten..” dedi o Başkomiser de. Doktor hanım, “Başkomiser misin yoksa?” diye tekrar sordu ve daha cevap almadan; "Aman Allahım.." dedi, elinde ki lensler yere düştü. O zamana kadar galiba önünde ki bilgisayara bakmamış, başkomiserin ismini okumamıştı.
Yıllar önceki karşılaşmağı, Hekime Hanım hatırlamış ve o Başkomiseri o zaman tanımıştı. “Sen Ankara da Polis Aday Büro Amirliği yaptın değil mi? Amca" diye tekrar sordu. Çıktı ortaya ki işte o polis olmak isteyen kız Tıbbiyeyi bitirmiş ve göz doktoru olmuştu. Bir de o yıllar önce kendisine iyilik eden Başkomiseri şimdi tedavi edecekti.
Eşi de doktor. Telefonla çağırdı ve eşi yanlarına geldiği zaman Başkomiseri "Manevi Babam..! ’ diye tanıttı. O eski olayı en ince detaylarına kadar bir kez daha anlattı eşine. Yan tarafta masada duran çantasını eline aldı ve Başkomiserin, o zaman, yıllar önce kendisine verdiği kart-viziti çıkardı içinden. Kart-vizit biraz eskimiş fakat üzerinde ki yazılar okunuyordu. " Recep Ali Öztürk " altında "Başkomiser " onun altında da " Ahlak Büro Amiri " karalanmış ve kendi el yazısıyla " Polis Aday Büro Amiri " diye yazıyor ve bir de telefon numaraları vardı.
"Bu kartı hiç yanımdan ayırmadım. Bu kart benim hayatta ki en büyük güvencem oldu Amca. Bazı zaman bu kart sayesinde hayata tutundum.." dedi, Doktor Hanım. Bu sefer de kimilerine göre; herkese kötülük eden, yüzü hiç gülmeyen, merhametsiz, hiç sevilmeyen, herkesin korktuğu o Başkomiser göz yaşlarını tutamadı. Ağladı. Hem de yüksek sesle. .
Darda olanlara her zaman yardım edin, iyilik yapın ki, hiç bir zaman kayıp etmez, her zaman kazanırsınız.. Saygılarımla.."
TÜRKİYE HABER AJANSI-**ÖZEL HABER -**HALİS KAHRAMAN
