Emniyet eski Genel Müdürü Celal Uzunkaya, 51 yıllık arkadaşı ve devresi Emekli Emniyet Müdürü Hüseyin Namal’ın vefatının ardından dün Eskişehir'de ebediyete uğurlanmasından dolayı kişisel sosyal medya hesabından duygusal bir paylaşımda bulundu.
Foto'da Emekli Emniyet Müdürü merhum Hüseyin NAMAL görülüyor.
Foto'da Celal UZUNKAYA görülüyor. Celal Uzunkaya'nın bugün kişisel sosyal medya hesabından " Her gün birer birer eksiliyoruz..! " başlıklı duygusal içerikli paylaşımında şu ifadeler yer aldı : "HER GÜN BİRER BİRER EKSİLİYORUZ..!( Hüseyin Namal Devremin Ardından..)Dün de 51 yıllık arkadaşım Emekli Emniyet Müdürü Hüseyin Namal’ı ebediyete uğurladık.Önceki gün camide kıldığı öğle namazına mütakip geçirdiği kalp krizi sonucu vefat etti ve dün Eskişehir Tepebaşı ilçesi Hacı Kadir Camisinde öğle namazına mütakip Asri Mezarlıkta ebedi istirahatgahına defnedildi.66 yıllık bir ömrün toplam özeti yukardaki bir cümleden ibaret…1972 yılında birlikte girdiğimiz Polis Koleji ile başlayan kardeşliğimiz tam 51 yıl hiç kopmadan devam etti; 05 Temmuz 2023’te Ankara’daki son kucaklaşmamıza kadar..Meğer o gün farkına varmadan Hüseyin’le vedalaşmışız, hayatta yüzlerce dostumuzla ve yakınımızla habersiz vedalaştığımız gibi..!1978 yılında her birimiz uzun bir mesleki yolculuğa (sefere) yetecek kadar yüksek enerji ve vatan sevgisiyle dopdolu genç ve pırıl pırıl Komiser Yardımcıları olarak mezun olduğumuz Polis Akademisi’nden güzel yurdumun dört bir yanına dağılarak vatana hizmet kervanına katılmıştık.Ben ve Hüseyin dahil sekiz devre arkadaşımız Karadeniz’in güzel şehri Trabzon’da 1978 yazında “vira bismillah” demiştik..12 Eylül’ün öncesindeki o sisli, karanlık, yoğun ve meşakkatli dönemde ben Siyasi Şube’de Hüseyin de Toplum Polisi’nde terörle, öğrenci eylemleri ile ve toplumsal olaylarla yıllarca mücadele ettik.Sonra her birimiz Türkiye’nin değişik illerinde değişik rütbelerde görevler yaptık, üst düzey sorumluluklar üstlendik.İçimizden bazıları bu uzun maratonda çok erken düşerek aramızdan ayrıldılar.Trabzon’da birlikte göreve başladığımız devre arkadaşlarımızdan dün itibariyle bugün 5’i aramızda bulunmuyor artık.Necmi Alp, Hasan Kutlu, Ali Ermiş, Hamdi Dilaver ve Hüseyin Namal gittiler. Şimdilik ben, Refik Felek ve Şükrü Kelekçi kaldık.Devrelerimizden erken yaşlarda aramızdan ayrılanları yazmaya kalksam sayfalar yetmez;İlhamı Akın, Bülent Gündoğan, Ufuk Danışmend, Mustafa Tatar, Çetin Şeber, Erol Kapsız, Fethi Gülerman, Behçet Oktay, Ertuğrul İnal, Durmuş Yılmaz, İbrahim Ceren bir çırpıda aklıma gelenler..Bir de kadrodan gelip de Akademide birlikte okuduğumuz bizden yaşlı olan devrelerimizden ölenleri saymaya kalksam..!Mezuniyet albümlerinde her biri Yeşilçam artistlerini aratmayacak kadar genç ve yakışıklı olan bu kardeşlerimizin hepsi de veda etmeden / edemeden bu fani dünyadan ebedi Âleme çekip gittiler; şimdiyse muhtemelen arkalarından gelecek ilk talihlinin (!) yolunu gözlüyorlardır..Önden gidenlerin hepsine rahmet olsun..İçimizdeki son talihli sen mi olacaktın be Hüseyin.?!Ömrün boyunca hem insani, hem mesleki ve hem de İslami yönden eksiksiz ve kusursuz yaşadığına şahidim ve inanıyorum ki sana sorulsaydı; “ ben hazırım, hazırlıklıyım, gönüllü olarak önden giderim “ derdin ve de öyle yaptın.Demek ki biz henüz senin kadar hazır değilmişiz be kardeşim.Canımı çok acıtan, yakan her ölümün ardından benzeri duygu yoğunluğunu yaşadım ve değişik ortamlarda da ifade ettim.Bu sefer, daha bir ay evvel telefonla davetim üzerine koşarak ( hızlı trenle ) uzun zamandan beri uğramadığım Ankara’ya Eskişehir’den gelip gün boyunca geçmiş 50 yılın kesitlerini ve acı tatlı hatıraları paylaştığım Hüseyin’in apansız ölüm haberi de beni çok sarstı.Dün (13.08.2023) cenaze namazını kıldığımız Eskişehir Hacı Kadir Camisi’nin musalla taşındaki sandukanın içerisinde yatan Hüseyin’e ve Asri Mezarlıktaki iki metrelik taşlı topraklı kabire sığdırdığımız Hüseyin’e uzun uzun bakarak geçen ortak anıları yaşlı gözlerle ve film şeridi gibi izledim.Her cenazede hocaların “en büyük vaiz, musallada yatan ölüdür..” ifadesinden hareketle kendimi Hüseyin’in tabutunun içerisine koyup onunla yer değiştirmeye çalıştım ama tam da beceremedim."Her nedense; ailemizden, arkadaşlarımızdan, komşularımızdan ve çevremizden büyük küçük ayırt etmeksizin birer birer uğurlama yapılırken herkes gibi ben de maalesef kendimi “uğurlanacaklar” arasında hazır hissetmedim veya yakıştırmadım.Şunu da biliyorum ki; apansız aramızdan ayrılanların hemen hepsi aynı duygularla kendilerini “herkesten sonra uğurlanacak“ sanıyorlardı ama hiç te öyle olmadı.Muhtemelen ölüm bizim kapımızı da böyle apansız çalacak..İşte o yanılgıdır ki bu fani dünya bizi çok anlamsız bir şekilde kendisine bağlıyor. Ölüm bize hiç gelmeyecekmiş ya da herkesten sonra gelecekmiş gibi kum saatinin ne zaman tükeneceğini bilmediğimiz bu üç günlük dünya için kendimizi, çevremizi, dostlarımızı ve sevdiklerimizi kırıyor, yıkıyor ve paramparça ediyoruz..O şarkının sözlerindeki gibi; ”…değer mi hiç değer mi söyle..!” gerçekten hiç birine değmeyecek olan bunca boş işleri kendimize “baş işler” yapıyoruz..Son tahlilde ise pişmanlık fayda etmiyor..Dünya ve ölümle ilgili elbette söylenecek çok şeyler vardır, ancak şu kadarını söylemek yeterlidir ki; hangi makamda olursanız olun, hangi görevleri yaparsanız yapın, ölüm kapınızı / kapımızı bir gün mutlaka çalacak ve geride sadece yaptığınız/ yaptığımız güzel işler ve varsa bıraktığımız hoş bir sada kalacak..! "ÖZEL HABER-**HALİS KAHRAMAN
Foto'da Emekli Emniyet Müdürü merhum Hüseyin NAMAL görülüyor.Foto'da Celal UZUNKAYA görülüyor. Celal Uzunkaya'nın bugün kişisel sosyal medya hesabından " Her gün birer birer eksiliyoruz..! " başlıklı duygusal içerikli paylaşımında şu ifadeler yer aldı : "HER GÜN BİRER BİRER EKSİLİYORUZ..!( Hüseyin Namal Devremin Ardından..)Dün de 51 yıllık arkadaşım Emekli Emniyet Müdürü Hüseyin Namal’ı ebediyete uğurladık.Önceki gün camide kıldığı öğle namazına mütakip geçirdiği kalp krizi sonucu vefat etti ve dün Eskişehir Tepebaşı ilçesi Hacı Kadir Camisinde öğle namazına mütakip Asri Mezarlıkta ebedi istirahatgahına defnedildi.66 yıllık bir ömrün toplam özeti yukardaki bir cümleden ibaret…1972 yılında birlikte girdiğimiz Polis Koleji ile başlayan kardeşliğimiz tam 51 yıl hiç kopmadan devam etti; 05 Temmuz 2023’te Ankara’daki son kucaklaşmamıza kadar..Meğer o gün farkına varmadan Hüseyin’le vedalaşmışız, hayatta yüzlerce dostumuzla ve yakınımızla habersiz vedalaştığımız gibi..!1978 yılında her birimiz uzun bir mesleki yolculuğa (sefere) yetecek kadar yüksek enerji ve vatan sevgisiyle dopdolu genç ve pırıl pırıl Komiser Yardımcıları olarak mezun olduğumuz Polis Akademisi’nden güzel yurdumun dört bir yanına dağılarak vatana hizmet kervanına katılmıştık.Ben ve Hüseyin dahil sekiz devre arkadaşımız Karadeniz’in güzel şehri Trabzon’da 1978 yazında “vira bismillah” demiştik..12 Eylül’ün öncesindeki o sisli, karanlık, yoğun ve meşakkatli dönemde ben Siyasi Şube’de Hüseyin de Toplum Polisi’nde terörle, öğrenci eylemleri ile ve toplumsal olaylarla yıllarca mücadele ettik.Sonra her birimiz Türkiye’nin değişik illerinde değişik rütbelerde görevler yaptık, üst düzey sorumluluklar üstlendik.İçimizden bazıları bu uzun maratonda çok erken düşerek aramızdan ayrıldılar.Trabzon’da birlikte göreve başladığımız devre arkadaşlarımızdan dün itibariyle bugün 5’i aramızda bulunmuyor artık.Necmi Alp, Hasan Kutlu, Ali Ermiş, Hamdi Dilaver ve Hüseyin Namal gittiler. Şimdilik ben, Refik Felek ve Şükrü Kelekçi kaldık.Devrelerimizden erken yaşlarda aramızdan ayrılanları yazmaya kalksam sayfalar yetmez;İlhamı Akın, Bülent Gündoğan, Ufuk Danışmend, Mustafa Tatar, Çetin Şeber, Erol Kapsız, Fethi Gülerman, Behçet Oktay, Ertuğrul İnal, Durmuş Yılmaz, İbrahim Ceren bir çırpıda aklıma gelenler..Bir de kadrodan gelip de Akademide birlikte okuduğumuz bizden yaşlı olan devrelerimizden ölenleri saymaya kalksam..!Mezuniyet albümlerinde her biri Yeşilçam artistlerini aratmayacak kadar genç ve yakışıklı olan bu kardeşlerimizin hepsi de veda etmeden / edemeden bu fani dünyadan ebedi Âleme çekip gittiler; şimdiyse muhtemelen arkalarından gelecek ilk talihlinin (!) yolunu gözlüyorlardır..Önden gidenlerin hepsine rahmet olsun..İçimizdeki son talihli sen mi olacaktın be Hüseyin.?!Ömrün boyunca hem insani, hem mesleki ve hem de İslami yönden eksiksiz ve kusursuz yaşadığına şahidim ve inanıyorum ki sana sorulsaydı; “ ben hazırım, hazırlıklıyım, gönüllü olarak önden giderim “ derdin ve de öyle yaptın.Demek ki biz henüz senin kadar hazır değilmişiz be kardeşim.Canımı çok acıtan, yakan her ölümün ardından benzeri duygu yoğunluğunu yaşadım ve değişik ortamlarda da ifade ettim.Bu sefer, daha bir ay evvel telefonla davetim üzerine koşarak ( hızlı trenle ) uzun zamandan beri uğramadığım Ankara’ya Eskişehir’den gelip gün boyunca geçmiş 50 yılın kesitlerini ve acı tatlı hatıraları paylaştığım Hüseyin’in apansız ölüm haberi de beni çok sarstı.Dün (13.08.2023) cenaze namazını kıldığımız Eskişehir Hacı Kadir Camisi’nin musalla taşındaki sandukanın içerisinde yatan Hüseyin’e ve Asri Mezarlıktaki iki metrelik taşlı topraklı kabire sığdırdığımız Hüseyin’e uzun uzun bakarak geçen ortak anıları yaşlı gözlerle ve film şeridi gibi izledim.Her cenazede hocaların “en büyük vaiz, musallada yatan ölüdür..” ifadesinden hareketle kendimi Hüseyin’in tabutunun içerisine koyup onunla yer değiştirmeye çalıştım ama tam da beceremedim."Her nedense; ailemizden, arkadaşlarımızdan, komşularımızdan ve çevremizden büyük küçük ayırt etmeksizin birer birer uğurlama yapılırken herkes gibi ben de maalesef kendimi “uğurlanacaklar” arasında hazır hissetmedim veya yakıştırmadım.Şunu da biliyorum ki; apansız aramızdan ayrılanların hemen hepsi aynı duygularla kendilerini “herkesten sonra uğurlanacak“ sanıyorlardı ama hiç te öyle olmadı.Muhtemelen ölüm bizim kapımızı da böyle apansız çalacak..İşte o yanılgıdır ki bu fani dünya bizi çok anlamsız bir şekilde kendisine bağlıyor. Ölüm bize hiç gelmeyecekmiş ya da herkesten sonra gelecekmiş gibi kum saatinin ne zaman tükeneceğini bilmediğimiz bu üç günlük dünya için kendimizi, çevremizi, dostlarımızı ve sevdiklerimizi kırıyor, yıkıyor ve paramparça ediyoruz..O şarkının sözlerindeki gibi; ”…değer mi hiç değer mi söyle..!” gerçekten hiç birine değmeyecek olan bunca boş işleri kendimize “baş işler” yapıyoruz..Son tahlilde ise pişmanlık fayda etmiyor..Dünya ve ölümle ilgili elbette söylenecek çok şeyler vardır, ancak şu kadarını söylemek yeterlidir ki; hangi makamda olursanız olun, hangi görevleri yaparsanız yapın, ölüm kapınızı / kapımızı bir gün mutlaka çalacak ve geride sadece yaptığınız/ yaptığımız güzel işler ve varsa bıraktığımız hoş bir sada kalacak..! "ÖZEL HABER-**HALİS KAHRAMAN 
Bir arkadaşa/dosta veda son yolculuğunda yanindada olunsa zor anlar. Her ölüm insan için erken ve kondurulamaz. Yaşamdan geriye kalan: hoş sada! Vedalaşma yanında vefa açısından kadim bir dost anisina guzel bir paylaşım. Hüseyin Namal ağabeyimize Allah'tan rahmet dileğiyle, Ailesi/sevenleri/meslektaşları vede Kolej camiasının başı sağolsun... Selam ve saygılarla... Remzi Koçöz