EVİNİZ VAR MI?
Uzun ve sıkıcı geçen dersten sonra çalan teneffüs zili gibi, günlük rutinlerden, birbirinin aynı geçen günlerden sonra verilen mola gibidir, alıp başını gitmeler.
Gizemli bir kaçıştır; aynı yerlerden, aynı kişilerden, kırık kalplerden, suretsiz yüzlerden.
En ihtiyaç duyulandır belki de, yeme, içmek gibi, uyumak gibi. Ama en ihtiyaç duyulduğunda, en yapılamayandır o gitmeler. Tutar kolunuzdan; ‘gitme’ der, ‘sakın gitme’.
Kalırsınız. Oysa o gitmeler gereklidir bünyeye çünkü gidip geldiğinizde hiçbir şey artık aynı değildir.
‘Yüzlerden başlamak gerekiyordu gitmek için en uzaklara, ama gözler buna izin vermiyordu’ diyor Buket Uzuner, Kumral ada mavi tuna isimli kitabında.
Oysa uzakları yakınlaştırmak, geride kalanları uzaklaştırmaktır aslında.
Sevdiğiniz şarkılardan oluşan CD’lerle, yolda durup yenen sucuk-ekmeklerle, gökyüzünü örten yeşilliklerle geride bırakmak koca bir şehri ve düşmek ruhun peşine.
Bazen kahkahalarla gülmek anlatılanlara, bazen sessizce dalmak yanından hızla geçen kaldırımlara, kasabalara, ağaçlara. Upuzun bir sahilde, dalgalarla kumlar sevişirken bırakmak kendini rüzgâra. Bir deniz fenerine dayanarak yolculamak gündüzü, kavuşmak geceye…
Gitmek, tüm kalışları kıskandıran bir gidişle olmalı. Hani bünyenin ırzına geçen, zaman denen illetten ari, ardında dağ gibi dava, çığ gibi sevda bırakarak. Öyle ki kendini bile yanına almadan, ruhundan vazgeçerek…Ne kadar sağlam gidersen, dönüşün o kadar sağlam olur.
Gittiğin kadar cesur, döndüğün kadar güçlü olursun.
Ve dönüş… Ülkeye, şehre, semte, mahalleye en çok da eve dönüş. Güzel bir rüyadan uyanır gibi, hiç gitmemiş yada aslında hiç dönmemiş gibi.
Dönmek, tüm pişmanlıklardan, yaşanmışlardan geçip kendine varmaktır sonunda.
Ev diye gidilen, kendine dönülen, tavanı kiremit kaplı, parke kaplı, birkaç odadan ibaret yer değildir ama. Pencerelerine perdeler asarak, süslü eşyalar koyarak, en güzel şekilde donatarak hazırlanan yer değildir ev. Tüm dünyayla oynadığın saklambaç oyununda dışarıdakilerin seni sobeleyemediği yer de değildir. Ev ruhtur aslında, eş ruhtur. İlk ev rahimdir, daha sonra ana kucağı. Okul yıllarında ev arkadaşı, yalnızlık yoldaşı sonra da eştir. Sorunların giremediği, ihanetin geçemediği ruhun kafesidir ev.
Bir yere ait olmak değil, birine ait olmaktır ev’i olmak.
Evli olmak denir, evi olmak değil. Çünkü evli olmak, evi olmak demek değildir. Evli olmak, aynı yastığa değil, aynı kadere baş koymaktır. Altına sığındığın kollar, başını dayadığın omuzdur. Onun canı yandığında, senin canının acımasıdır. Duyduğun sevinci onunla paylaşmak, kederi onunla uzaklaştırmaktır. Dışarıya pencerelerden değil onun gözlerinden bakmaktır. Tırabzanlar yerine ona tutunmaktır. Fırtınalarda eğilmeyen, kasırgalarda bükülmeyendir o. Depremler, sizin bildiğiniz evleri sarsar. Ev yürekler sarsılmaz, sarsılsa da yıkılmaz.
Dönmek, birlikte döndüğün ya da birine döndüğün zaman güzeldir. Gitmelerin en keyifli yanıdır bu. Bazen gitmek istersin, sırf arkandan kimse gelecek mi diye, bazen gitmen gerektiği için gidersin, sözler kifayetsiz, bazen çaresizsindir, ne yapsan yetersiz.
Ama şu da bir gerçek ki, işte o gidişler olmasaydı, dönüşler bu kadar kıymetli olmazdı belki…
En kötüsü dönerken Ev’in yolunu kaybetmektir. O’nu bulamamaktır bıraktığın yerde.
Çoktan gitmiştir, uzaklaşmıştır sen hiç fark etmesen de. Ve hissettiğin, beyaz yakası siyah önlüğüne doğru kaymış bir ilkokul çocuğunun ürkek korkusudur ilk ders zilinde; yalnızlık, kaybolmuş ve de hiçlik duygusuyla…
Gitmek, yanında kendini götürmediğin sürece ve aynı dönmediğin zaman güzeldir.
Dönmek ise sarılacak bir ev’ in, kavuşacak bir yârin olduğu zaman…
O halde sizin ev ’iniz var mı? Varsa neresi? ...
CANSEN ERDOĞAN
www.cansenerdogan.com
twitter: @cansenerdogan
instagram: cansenerdogan